KARA ki KARA  (1)

Benim yaşımdakiler hatırlar; yüzyılın başında Laurel Hardy isimli iki komedyen filmi, dizileri, karikatürleri olurdu.

Biri kısa boylu zayıf, diğeri şişman ve uzun boyluydu. Hiçbir konuda anlaşamazlardı.

Karakterleri, anlayışları, olaylara bakışları hep farklıydı...

Ama ikisinin de kalbi temizdi, iyi insanlardı, her şeye rağmen birbirlerine bağlıydılar, birbirlerine düşkünlerdi, küsseler bile ayrı yapamazlar hemen barışırlardı zira birbirlerini tamamlarlardı.

Tek başına eksiktiler. Yaşamdan kesitler bulurduk, gülerdik hallerine ya da halimize.

Bir yüzyıl bitti, ama hala onlar gibi olanlar var aramızda, yaşadığımız çevrede, iş yapmaya çalıştığımız iş yerinde kim bilir ailemizde.

***

Çünkü eksiğiz, bir yönümüz eksik, bir şeyimiz eksik, tamamlamaya çalışıyoruz.

Onun yanına gidiyoruz, bunun yanına geliyoruz.

Para kazanıyoruz, daha fazlasını istiyoruz. Evimiz var, bir ev daha istiyoruz.

 İşimiz var, bir iş daha yapıyoruz. Hatta hanımları, beyleri var, ikinci eşleri arayanlar dahi var.

Çünkü eksiğiz, eksik bir şeylerle doğuyoruz, eksikliklerle büyüyor ve yaşlanıyoruz. 

Eksiklikler zamanla kendimize, ailemize ve çevremize eksilerle dönüyor.

Sadece zarar veriyoruz. Durmuyoruz, devam ediyoruz zarara...

ÇÜNKÜ SORGULAMIYORUZ, ELEŞTİRMİYORUZ VE YÜZLEŞMİYORUZ ne kendimizle ne ailemizle ne de çevremizle... Kaçıyoruz.

Gerçeklerden, kaçıyoruz; doğrulardan.

Yelken açıyoruz yeni zararlara ve durduramıyoruz...

NEDEN Mİ, çünkü güvenimiz yok.

Kendimize güvenimiz yok, ÖZGÜVENİMİZ YOK, eğitimimiz yok,  eğitecek yok, eğitilecek de yok! 

KARA Kİ YAZIMIZ NE KARA...