GURBET-2 (ŞİİR)

      On beş yaşında çocuktum, gurbetle tanıştım.

     Emanet etmişti babam, gurbete beni,
     Firkat deminde tattım acıların ilkini.
 
     Koca şehirde, garip ve yalnız kalmıştım,
     Başımı sineme koyup günlerce ağlamıştım.
  
     Çok gerilerde kalmıştı, o şen hayat
     Hayalini kursam da uzaktı vuslat.

     "Yaban el" demişler, kime baksam yabancı,
     Nereye baksam yüreğimde bir sancı.

     Bu öyle bir sancı ki, dayanılmaz acısı,
     Ruhumdadır, kasıp kavuran hicran yarası.

     Bazen koca şehir beni boğuyor sanırdım,
     Kalabalıklar!... Ama ben hep yalnızdım.

     Başımı her yastığa koyduğum zaman,
     Uykusuz geceler, "yalnızsın" diye haykıran.
 
     Kâbuslu rüyalardan uyandığımda efğan,
     Gözyaşı pınarlarım kururdu ağlamaktan.

     Sanki dünyanın en yalnız adamı bendim,
     Gezip, dolaşırken babamı ne çok özlerdim.

     Ömür geçti, zaman dinlenmedi, durmadı,
     Yıllar sadece saçlarımı ağartmadı.

     Bir gün bir kara haber yüreğimi dağlayan,
     Sevgili babamdı aramızdan ayrılan.

     Seneler vefasızca geçti, hazan bitmekte,
     Dostlar Hak'ka yürüdü birer birer zulmette, 
     Gönlüm hâlâ hüzünlü bu gurbette.
     Yıllar sonra, gurbet nasırlaştı gönlümde.
                                 Mustafa TOYGAR